|
||
Monotoon gelukDe twee zitten verliefd op mijn bankstel en kijken elkaar tevreden aan. Hun levens leken sinds de geboorte zoekende naar hetgeen ze bij elkaar vonden. Samen zijn ze gelukkig, de zoektocht is over en samen is alles goed. Ik ben blij voor hen. Hun samenzijn lijkt hun wereld stil te zetten op een geluksmoment.Die stilstand is van buitenaf ook te zien. Nu ze enkele jaren samen zijn, zie ik niets van groei in hen die ik voorheen in hém zag. Zijn zoektocht bracht hem voorheen tot twijfels over bestaande overtuigingen en tot nieuwe inzichten, interessante gesprekken en beweging. Sinds deze relatie ebt die beweging weg en is er plaatsgemaakt voor een constant leven: elke week dezelfde activiteiten en ieder jaar dezelfde vakanties, met vooral weinig nieuwe prikkels. Kortom, er heerst berusting in monotoon geluk. Ik kan me niet voorstellen dat zoiets mij gelukkig zou maken, en mijn onbegrip is niet enkel gebaseerd op een vrijgezellenleven; vrienden van mij hebben relaties waarbij van deze stilstand nagenoeg geen sprake is. Er is wel een aangename basis van relatiegeluk, maar zij zoeken en vinden nog steeds nieuwe doelen in hun leven, ontwikkelen op persoonlijk niveau en hun relatie sterkt hen te komen waar zij willen. Het zijn doortastende mensen die graag actief in het leven staan en aan ‘vaststaande’ ideeën durven te twijfelen. De media zendt talloze berichten uit over het belang van genoeg beweging. Gek genoeg hebben ze het dan enkel over lichaamsbeweging. Ik begeef me graag onder mensen die - net als ik - over onderwerpen willen doordenken. Vaak ontstaat dat door een vraag, een al dan niet onverwachte gebeurtenis of een confronterend gesprek. Het geeft me een gevoel dat ik in het leven beweeg. Zodra iemand mij bijvoorbeeld laat doorgronden hoe ik in mijn leven prioriteiten stel, waardoor ik mijn omgang met andere mensen bepaal of waarop mijn denkbeelden over relaties zijn gebaseerd – dan voel ik dat ik stappen maak, dat ik leef! Daarom ben ik ook gék op mensen die me bewust maken van mijn blinde vlekken, en als ze het toelaten, ik van die van hen. Immers, lopen is een voortdurend jezelf uit evenwicht brengen, iedere stap is de voorkoming van een nieuwe val. Op die manier beweeg je en zo zie je nog eens wat! Ik heb graag iemand naast me die me af en toe een duw geeft waardoor ik even balans verlies. Zo houdt diegene me mentaal in beweging. Mensen die liever een ‘rust in vrede’-relatie hebben, genieten van een stilstaande wereld. En wanneer iemand me online aanspreekt en herhaaldelijk diepere lagen en vragen vermijdt – aan de zaken voorbij het alledaags zichtbare – weet ik één ding zeker: ik zie mezelf niet zitten op mijn bankstel, berustend in monotoon geluk. Laurens 21 maart 2009 << Terug |
||
| Laatste Neologismen Finansyrië Andersoms Ondernemingsradio Empathéïst Impulsaankoper |
||
| Laatste Columns Wie schrijft, die blijft Sterke mening over relativeren Fijne foutjes |
||
| Laatste Gedichten Digitaal socializen Spreek me gerust aan Teder |
||
Mits ongedetermineerd, valt alle tekst op deze site onder mijn auteursrecht.
|
||